2011 .... ΠαράνοιαΦήμιση .....

2011 ....ΠαράνοιαΦήμιση .....

Η εξέλιξη στην ανθρωπότητα, σε πολιτικό – πολιτισμικό επίπεδο, έχει κάνει μερικά από τα πιο σημαντικά βήματα των τελευταίων καιρών.

Μετά από περίπου 600 χρόνια πολέμων, κατοχής, πείνας, λιτότητας και πολλών δυσκολιών στη σταθερότητα του βοιωτικού επιπέδου των κρατών του κόσμου, ήλθε η μεγάλη ανακάλυψη της μεταπολιτευτικής καπιταλίζουσας ιδιότυπης ολιγαρχικής σκέψης. Βάση αυτής της ευφυούς ανακαλύψεως, ο Άνθρωπος πλέον δεν αντιμετωπίζεται ως λογικό όν, αλλά ως μία παράλογη αυτοεγκατεστημένη παρασιτική διεργασία της απόφυσης του επιχρήματος παραφυσικού κύκλου(!).

Δεν υπάρχουν μεμονωμένα δικαιώματα ή ανάγκες ατομικότητας, κανείς δεν χρειάζεται να σκεφτεί λύσεις για τους προσωπικούς του προβληματισμούς, αφού δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να τους εκφράσει(;).

Έχουν εξαλειφθεί τα προβλήματα σχεδιασμού του μέλλοντος, των απογονικών στοιχείων μας. Μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί, παγκόσμιας εγκυρότητας και αναγνώρισης, αναλαμβάνουν την λύση(;) των προβληματισμών μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι τρόποι αυτοί αυστηρώς μελετημένοι από τα μεγαλύτερα κεφάλ(α)ια, της διεθνούς ελίτ, δεν επιδέχονται κριτική ή παραποίηση μιας και τους διατρέχει η τελειότητα των δημιουργών τους.

Όλη αυτή η τελειότητα που διαποτίζει την εποχή μας, όσον αφορά την παιδεία, τον πνευματισμό, την φιλοσοφία, τις επιστήμες, τον αθλητισμό και την ηθική, που είναι εξάλλου η βάση για την ζωή και την εκπαίδευση αυτής της ελίτ, του κάθε μεμονωμένου και μη τόπου της υδρόσφαιρας μας, που μας έχει πνίξει στα απόνερα της, παρέχει τη δυνατότητα στο κάθε μεμονωμένο στέλεχος της, να πάρει τις αποφάσεις που αφορούν την ζωή οποιασδήποτε άλλης μη ελίτικης ατομικότητας.

Έτσι λοιπόν, φτάνουμε σε σημείο να δούμε 300 άτομα (φαινομενικά, γιατί μάλλον είναι πολύ λιγότερα), να κανονίζουν την παροντική, μελλοντική και ποίος αναγνωρίζει τι άλλη ζωή των δέκα, εκατό ή χιλίων εκατομμυρίων οντοτήτων, ανά περιοχή επιρροής αυτών των ελιτήριων ανθρωποειδών.

ΑΝΟΗΣΙΑ - ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ - ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ - ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ

Γιατί ένας και όχι όλοι σκεπτόμαστε, αγνοώντας την ατομικότητα του καθενός, την διαφορετικότητα μας που μας έχει δώσει η τελειότητα της φύσης μας. Μια είναι η αλήθεια, πολλές όμως η μορφές που παίρνει για να εμφανιστεί ξεχωριστά στον καθένα από εμάς , διότι το σύμπαν ως μη ανόητη πραγματικότητα, εννοεί την ατομικότητα σαν τον μοναδικό αστάθμητο παράγοντα για την εξέλιξη της φύσης του.

Παγκοσμιοποίηση φωνάζουμε, αδιαφορώντας για τα έθιμα και τους τρόπους ζωής των διαφορετικών λαών, των οποίων όμως η διαφορετικότητα αυτή πηγάζει από την ενθυμία της ζωής των, την αυτοφυή γέννηση τους και τον λόγο ύπαρξης τους, στον κύκλο αυτής της ζωής. Δεν δύναται αυτοί οι λαοί να εκπαιδευτούν με όμοιους τρόπους, να ζουν σε όμοιους χωροθεσμούς, παραποιώντας επαόριστον την φύση τους, χωρίς να υπάρχουν ιδανικοί τόποι για να ζήσουν με την αμέριστη ελευθερία να βρίσκονται μοναχικά ή επιλεκτικά μαζί, με όποιον άλλο χρειάζονται ή επιθυμούν, ώστε να αναπτύξουν την ιδανικότητα τους.

Ανθρώπινα δικαιώματα αυτά για τα οποία μαχόμαστε, καλύπτοντας ένα πολύ μεγάλο φάσμα, ψεύδους, παραποίησης, κατάχρησης, φόβου. Οι μεγαλύτεροι θεσμοί της δικής μας πραγματικότητας, όπως η θρησκεία (ως παγκοσμιοποιημένη πίστη ή μυστικισμός), η πολιτική (κάθε χρήσης και μορφής), η επιστήμη (γενική και ειδική), ή οι οργανώσεις (επαγγελματικές ή ανθρωπιστικές, τις περισσότερες φορές καταπατούν τα αυτονόητα, διαπράττοντας τα μεγαλύτερα εγκλήματα ηθικής, βάζοντας ως διαχωριστικό την ανωτερότητά τους, ακόμη και μπροστά σε αυτό για του οποίου υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα δημιουργήθηκαν αλλά τις περισσότερες φορές τυχαίνει να είναι και ο μοναδικός λόγος για την ύπαρξη αυτών.

Έχουμε κάνει τον Άνθρωπο, ένα μέσο εμπορεύσιμο για τα κάθε λογής εμπόρια, που δημιουργήσαμε χωρίς φυσικό σκοπό, λες και εμείς δεν ανήκουμε σε αυτό το είδος, ούτε επηρεαζόμαστε έστω και στο ελάχιστο από την ύπαρξή του σε αυτό το σύμπαν. Κάνουμε τους κουφούς μη ακούγοντας την φύση μας, τους τυφλούς μη βλέποντας την αλήθεια της ύπαρξής μας, τους μουγκούς μη μοιραζόμενοι τους προβληματισμούς μας με τους γύρω μας, τους αναίσθητους μη πιστεύοντας ότι κάτι από όλα αυτά μας αγγίζει στο άμεσο ή έμμεσο μέλλον, εμάς την οικογένεια μας, ή τους γύρω μας, οντότητες που αγαπήσαμε κάποτε, αγαπάμε κάθε μέρα που περνά, ή υπάρχει περίπτωση να αγαπήσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον.

Έχουμε αντιστρέψει εκ των πραγμάτων την φυσική μας εξέλιξη σε ανέλιξη και έχουμε παραλύσει μαζικά πάνω στην τσουλήθρα, περιμένοντας να πνιγούμε πέφτοντας όλοι μαζί με πάταγο στο νερό που υπάρχει στο τέλος, ή να φάμε τα μούτρα μας αν απλά στο τέλος της τσουλήθρας υπάρχει χώμα αντί του νερού.

Παρότι αυτή η πτώση έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά υπάρχουν ακόμη ελπίδες να γλυτώσουμε από αυτή την πρόσκρουση, φτάνει κατεβαίνοντας να κάνουμε ένα μικρό συλλογισμό και βοηθώντας τους διπλανούς μας να πιαστούν από τα τοιχώματα ή κάνοντας ακόμη και οι ίδιοι το αυτό προτρέποντας τους άλλους να πιαστούν από εμάς, να αρχίσουμε να ανηφορίζουμε πάλι από το ίδιο σημείο που σταματήσαμε, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, όπως κάναμε μικροί δοκιμάζοντας τις δυνάμεις μας στην ίδια τσουλήθρα, ακόμη και τη στιγμή που άλλα παιδιά δοκίμαζαν να κατηφορίσουν, την ίδια ώρα που εμείς ανεβαίναμε, αλλά χωρίς να χάνουμε το πείσμα μας τα καταφέρναμε να υπερπηδήσουμε ότι μπορεί να τσούλαγε από αυτή.

Πηγή : Σαράντης Κώνστας