ΘΕΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Εν αρχή το «΄Ολον Φώς»,ο Θεός !!!!

Άκτιστο, αιώνιο, άφθαρτο , ακατασκεύαστο, ακατάλυτο, προαιώνιο και αιώνιο. Ο δημιουργός των πάντων, και του εαυτού του, ο παρακολουθών και γνωρίζων τα πάντα.

Ο δυσπρόσιτος σαν έννοια στην αντιληψή μας και ταυτόχρονα ευπρόσιτος στις παρακλήσεις μας. Στοργικός πατέρας με αέναη φροντίδα και αγάπη για τα πλάσματά του.

Απόληξη της ακτίνας του είναι ο άνθρωπος και εκεί επιστρέφει μετά την τελείωσή του.


Στο επίπεδο του «όλου φωτός» τίποτα και καμία δύμαμις είναι δυνατόν να εισχωρήσει. Είναι ο χώρος της υπέρτατης κοσμικής συνειδητότητας. Υπάρχει φράγμα αδιαπέραστο.

Στο αμέσως προηγούμενο επίπεδο χαρακτηριζόμενο σαν το υπέρλαμπρο υπερφωτεινό υπερσύμπαν μπορούν να εισχωρήσουν τα υπέρτατης ταχύτητας νιόνια. Είναι ο χώρος της ανώτατης συνειδητότητας. Εδώ βρίσκονται οι υπέραλμπρες ανώτατες θεότητες.

Προηγούμενο της παραπάνω καταστάσεως είναι ο χώρος Αβύσσου φωτός, η περιοχή πνεύματος και χώρος των ψυχών. Στην περιοχή αυτή μπορούν να εισχωρήσουν τα ταχυόνια. Είναι ο χώρος της ανώτερης συνειδητότητας. Εδώ βρίσκονται οι ανώτερες υπερφωτεινές Οντότητες. Σ’ αυτές ανήκει ο Ιερός ΄Αρχων του φωτός Ζεύς (ΑΛΛΟ Ο ΔΙΑΣ)!!

Τέλος έχουμε το γνωστό μας Σύμπαν.

Σ’ αυτό το γνωστό (άραγε πόσο γνωστό;) αλλά εν πάσει περιπτώσει ευρισκόμενο μέσα στα όρια της αντιληπτικότητάς μας, Σύμπαν, εισχώρησαν,οι ανώτερες υπερφωτεινές οντότητες, πνευματικά, μετά από εντολή του Όλου Φωτός και έδωσαν την πνοή ζωής στα έμβια όντα μετά από εντολή της ανώτατης συνειδητότητας και φυσικά στον άνθρωπο που όπως ξαναείπαμε είναι απόληξη των ακτίνων του όλου φωτός.

Ο πατέρας Δίας έδωσε εντολή στην μεγάλη συμπαντική αδελφότητα φωτός να σπείρουν την ζωή στην Γαία. Η εντολή εκτελέσθηκε με την μεταφορά ζωής από τους 13 γαλαξίες της Γαλαξιακής συνομοσπονδίας των «Ε». Δεν ήταν η μορφή της ζωής όπως την ξέρουμε σήμερα διότι πέρασε πολλά εξελικτικά στάδια, συνεχών πειραματισμών και βελτιώσεων.

Για να κατανοηθεί η δημιουργία πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τον Δημιουργό. Αυτό όμως δεν είναι εφικτό όχι μόνον στην ανθρώπινη νόηση, αλλά ούτε καν στις ανώτατες συνειδητότητες. Το θείον είναι απροσπέλαστο, δυσνόητο και εντελώς εκτός των διανοητικών δυνατοτήτων μας, και όχι μόνον, με την πεπερασμένη σκέψη μας τολμούμε την βλαστήμια να του αποδίδουμε ανθρώπινες αδυναμίες ή ιδιότητες. Από αυτή την στιγμή που το Θείο καλουπώνεται, αρχίζει και ο εξανθρωπισμός του και αντίστοιχα η θέωση των πάσης φύσεως ερμηνευτών του ή και λειτουργών του, οι οποίοι στην κυριολεξία αυθαιρετούν, αυτοχριζόμενοι ή μήπως αυτοπροσδιοριζόμενοι;

΄Ότι και αν κάνουν είναι εκτός ουσίας και εννοίας. Πέρα για πέρα εαυτούληδες, θλιβερά υπόλοιπα μιας κατάστασης που θα μπορούσε να είναι ποιο καθοριστική και ίσως ποιο χρήσιμη αν ήταν διαφορετική. ΄Όμως όχι. Εννοούν να παίξουν το παιχνίδι τους για προσπορισμό ίδιου οφέλους και όχι γι αυτό που θέλουν να παραστήσουν στον εαυτό τους, ότι προσπαθούν να κάνουν. Συνήθως τις παμφάγες ορέξεις τους αποκαλούν ανθρώπινες αδυναμίες!

΄Όπως είχαμε προαναφέρει για να κατανοήσουμε την δημιουργία πρέπει να εννοήσουμε τον Δημιουργό. Αφού όμως εκ των πραγμάτων αυτό δεν είναι μέσα στις δυνατότητές μας, λόγω κατασκευής μας, καταφεύγουμε στις υποθέσεις και αρκούμεθα στην ανακάλυψη όσων είναι επιτρεπτά στην ελαχιστότητά μας και κάνοντας υποθέσεις και διατυπώνοντας θεωρίες για τα υπόλοιπα. Βέβαια οι θεωρίες και οι υποθέσεις δεν μπορούν να ξεφύγουν από τα ανθρώπινα μέτρα, που ούτε καν μπορούν ν΄αγγίξουν τα κράσπεδα των θείων επιτευγμάτων και της υπάρχουσας αρμονίας στο σύνολο της δημιουργίας. Απλώς αντιλαμβανόμαστε μέρος των τεκταινομένων και θαυμάζουμε όλο προσμονή τα μελλοντικά να συμβούν και να υποπέσουν στην περιορισμένη μας αντίληψη! Βέβαια ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει άτρωτους. Νομίζουμε ότι είμαστε το κάτι άλλο. Τίποτε ποιο αναληθές. Είμαστε κάποια σκαλιά ποιο πάνω από τα ομοειδή μας, τα θηλαστικά. ΄Εχουμε προικισθεί με εγκέφαλο εξελιγμένο αρκετά ώστε να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα μέλη μας με επιδεξιότητα λόγω ίσως του ειδικού μας προορισμού. Και μια και το έφερε η κουβέντα, υπάρχει ένα θηλαστικό το οποίο έχει σχεδόν τον ίδιο εγκέφαλο μ’ εμάς (με πολύ μεγάλες ομοιότητες). Προσωπικά πιστεύω ότι έχει περισσότερο μυαλό από εμάς, γι αυτό και δεν βγαίνει από την θάλασσα και φορτωθεί τα αγαθά ;;; του πολιτισμού μας!! ΄Όπως ίσως καταλάβατε πρόκειται για το δελφίνι, που μας φέρεται φιλικότατα. Εμείς; Εμείς σαν άνθρωποι άπληστοι και άκαρδοι καταστρέφουμε τα πάντα χαλώντας τις λεπτές ισορροπίες της Φύσης. Ως πότε όμως; Θα έλθει η στιγμή που σας διαβεβαιώ δεν είναι καθόλου μα καθόλου μακριά που κάποιοι που μας προσέχουν θα μας πουν «ως εδώ! ΑΡΚΕΤΑ