Η ψυχή του ανθρώπου είναι διφυής. Η μισή σαν όλο τον κόσμο, Η άλλη μισή όλος ο κόσμος Αριστοτέλης, (384π.χ – 322π.χ) αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.

Ποια η σχέση της
παραπάνω ρήσης με τα Ψυχικά Απόβλητα;Τι είναι όμως το απόβλητο;
Απόβλητο είναι ένα προϊόν, συνήθως βιομηχανικό, το οποίο μας είναι άχρηστο. Δεν είναι ένα απλό «σκουπίδι», διότι η φύση, δεν έχει τους μηχανισμούς να το ανακυκλώσει, με αποτέλεσμα η συγκεντρωμένη εναπόθεση του σε τόπους (λύματα, χωματερές κτλ) να δημιουργεί εστίες μόλυνσης για τους ζωντανούς οργανισμούς. Είναι λοιπόν ένα προϊόν τεχνητό, που το παράγουμε εμείς, αλλά συγχρόνως μας βλάπτει. Τα απόβλητα και τα αποτελέσματά τους τα γνωρίζουμε, διότι τα αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας.

Αν δεχτούμε ότι τα συναισθήματά μας είναι υπαρκτά, τα οποία όμως δεν τα αντιλαμβανόμαστε με τις βασικές μας αισθήσεις, αλλά απλώς τα βιώνουμε, τότε τι μας εμποδίζει να δεχτούμε ότι η παραγωγή μαζικών ποσοτήτων αρνητικών συναισθημάτων «παράγει» στον πλανήτη ποσότητες «ψυχικών αποβλήτων». Παράγονται από εμάς, αλλά παράλληλα μας βλάπτουν και δεν «ανακυκλώνονται» από τον πλανήτη.

Αποδείξεις από τον επιστημονικό κλάδο για την υλική ύπαρξη των συναισθημάτων, είναι η οπτική απεικόνιση τους μέσα από τις φωτογραφίες κίρλιαν, οι οποίες απεικονίζουν οπτικά τα συναισθήματα που βιώνει ένα άτομο εκείνη την χρονική στιγμή.

Αν στην φύση τίποτα δεν χάνεται, τότε τα αρνητικά συναισθήματά μας σε ποιους τόπους (ψυχικές χωματερές) εναποτίθενται; Τι είδους ψυχικές εστίες μόλυνσης δημιουργούν;

Τα ψυχικά απόβλητα δεν τα αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας, αλλά τα αποτελέσματά τους, τα βιώνουμε καθημερινά.

Τρία παραδείγματα αποτελεσμάτων των ψυχικών αποβλήτων είναι:
(Α) Θρησκευτικοί Πόλεμοι: (Ψυχικά απόβλητα: αδικία, φανατισμός, θυμός, εκδίκηση)
(Β) Εμφύλιου πόλεμοι: (Ψυχικά απόβλητα: αδικία, θυμός εκδίκηση)
(Γ) Δελτία Ειδήσεων Επικαιρότητας με ύφος κινδυνολογίας (Ψυχικά απόβλητα: αδικία, φόβος, ανασφάλεια)

Τα αρνητικά συναισθήματα (θυμός, ζήλια, μίσος κτλ), μας επηρεάζουν ψυχοσωματικά, όμως όταν εξαπλώνονται σε ένα σύνολο ατόμων μεταλλάσσονται σε ψυχικά απόβλητα.

ΔΗΛΑΔΗ
Αν βιώνεις συστηματικά θυμό στην ζωή σου, αρχικά είναι η προσωπική σου συναισθηματική κατάσταση, αλλά όσο αλληλεπιδράς με άλλους ανθρώπους και τους τον μεταδίδεις, συνεισφέρεις στην μετάλλαξή του σε Ψυχικό Απόβλητο Θυμού.

Αναρωτηθείτε τα μηνύματα φορτισμένα με αρνητικά συναισθήματα, που μεταδίδονται από τα ΜΜΕ ή από δημόσια πρόσωπα τι αντίκτυπο έχουν σε εσάς προσωπικά αλλά και στο σύνολο που απευθύνονται. Σύμφωνα με την ρήση του Αριστοτέλη η ψυχή του ανθρώπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον κόσμο, σαν διαφορετική όψη ενός νομίσματος.

ΑΡΑ
Έχουμε προσωπική ευθύνη για τα ψυχικά απόβλητα που μολύνουν τον πλανήτη.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ Μην αφήνεις άλλα ψυχικά απόβλητα
Μην ταυτίζεσαι με τα ψυχικά απόβλητα
(Εμπνευσμένο από το μήνυμα: «Δεν Δημιουργώ Ψυχικά Απόβλητα» της Σφαιρικής Αντιληπτικότητας) Ιωάννης Στρέζος

ΠΗΓΗ

Η καθημερινότητα στον σύγχρονο άνθρωπο κάνει κύκλους. Πρωί ξυπνάει για την εργασία του, μεσημέρι για ξεκούραση, βράδυ για ύπνο και εκ νέου. Κάνει όμως κύκλους; Στην Ελληνική πραγματικότητα, της Ελλάδας της Οικονομικής Κρίσης όχι ακριβώς!!
Η καθημερινότητα στο μέσο Έλληνα μπορεί να εικονοποιηθεί σε δύο σπείρες στις οποίες κινείται αντίστροφα, στις οποίες θα δώσω και ονόματα!
Η πρώτη σπείρα είναι η σπείρα της ΕΛΠΙΔΑΣ, της χαράς, της εξέλιξης. Σε αυτήν την σπείρα κινούμαστε πλέον από το εξωτερικό της προς το κέντρο, με τα περιθώρια να στενεύουν κάθε επόμενη μέρα (κάθε πέρσι και καλύτερα), φοβούμενοι ότι θα έρθει ο καιρός που θα καταλήξουμε στο κέντρο. Την απόλυτη ακινησία, δηλαδή την έλλειψη κάθε ελπίδας, την απελπισία.
Η δεύτερη σπείρα είναι η σπείρα των ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ, που σε αυτήν εντάσσονται όλα τα αρνητικά μας συναισθήματα (θυμός, οργή, θλίψη απόγνωση). Σε αυτήν την σπείρα κινούμαστε από το κέντρο προς εξωτερικά, ώστε να αυξάνονται συνεχώς τα προβλήματά και τα αρνητικά μας συναισθήματα.
Σήμερα η μεγάλη απάτη είναι ότι νομίζουμε ότι η καθημερινότητα μας κάνει κύκλους χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε μέρα τα δεδομένα αλλάζουν, όχι γρήγορα, αλλά σταδιακά (μαρτύριο της σταγόνας) και συμβιβαζόμαστε σε αυτήν την «ροή», για να μην χάσουμε τα «κεκτημένα»
Ο συνδυασμός της αντεστραμμένης κίνησης των δύο σπειρών οδηγεί στην σταδιακή εξάλειψη στον Ελληνικό Λαό κάθε ΕΛΠΙΔΑΣ για το αύριο, και στην ολοένα αύξηση των ακραία αρνητικών συναισθημάτων.
Αυτά τα συναισθήματα καταλήγουν σε τεράστιες ποσότητες ΨΥΧΙΚΩΝ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ, οι οποίες είναι τοξικές για τον οργανισμό! Απόδειξη η αλματώδη αύξηση τα τελευταία χρόνια των κρουσμάτων κατάθλιψης και αυτοκτονιών.
Γιατί κινούμαστε με τις παραπάνω κατευθύνσεις στις σπείρες μας, ποιος μας έβαλε να κινούμαστε έτσι και γιατί;
Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι;
(Α) Τα ΜΜΕ;
(Β) Το περιβάλλον μας; (οικογενειακό, φιλικό επαγγελματικό)
(Γ) Μήπως και εμείς οι ίδιοι ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ;
Η κατεύθυνση στις σπείρες μπορεί να αποκατασταθεί;
Δεν έχει τελικώς σημασία ποιος είναι ο υπεύθυνος, άλλα να αντιληφθείς ότι οι σπείρες σου ανήκουν, είναι οι «σπείρες του πεπρωμένου σου» και γι αυτό μπορείς να τις περιστρέψεις όπως θέλεις αφού «ακούνε» την φωνή της καρδιάς σου!
Μπορείς να σταματήσεις να δέχεσαι ΨΥΧΙΚΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ από τους υπευθύνους και να εμφυσήσεις στο περιβάλλον σου το μήνυμα της ΕΛΠΙΔΑΣ, η οποία «φλέγει» εντός σε όλους μας αρκεί να την αναζητήσουμε! Μπορούμε να αλλάξουμε την ροή, όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, αρκεί να το αποφασίσουμε! Οι «σπείρες του πεπρωμένου» είναι στα δικά μας χέρια και δεν τις χαρίζουμε σε κανέναν!
Ευχαριστούμε τον φίλο μας Ιωάννη για το θέμα.

ΠΗΓΗ

Η ελπίδα είναι ένα όνειρο που ξυπνά.

Ελπίδα σημαίνει πριν το τέλος. Πως μπορούν ανά πάσα στιγμή να συμβούν απίθανα πράγματα, απρόβλεπτα καλά, απρόσμενα θετικά, πριν το τέλος. Όταν δεν φαντάζει τίποτα καλό στον ορίζοντα κι όμως ελπίζεις γιατί έχεις επιθυμία, θέλεις και δεν δέχεσαι το τέλος, το τελειωτικό. Όχι ακόμα. Όταν όλα φωνάζουν πως δεν υπάρχει ελπίδα, κι όμως μέσα από τις στάκτες αρκεί μια μικρή σπίθα να αναζωπυρώσει και πάλι ολάκερη φωτιά. Αυτή η μικρή ανυπολόγιστη σπίθα, είναι η ελπίδα.
Ελπίζεις γιατί υπάρχει αυτή η λεπτή γραμμή που χωράει όλο το κόσμο και εκεί μεγαλώνει ο κόσμος. Μαζί και η καρδιά μας, η ψυχή μας το είναι μας. Ελπίδα. Χρυσή κλωστή και κρέμεται η χαρά.
Ο Έρωτας εκείνος, η αγάπη που ήταν αληθινή που έταζε τα πάντα. Που είπε μια μέρα πως τέλειωσε. Δεν θα ξαναγυρνούσε και αυτό πως ήταν οριστικό και αμετάκλητο. Έτσι είπε. Κι όμως η ελπίδα δεν πέθανε και η αγάπη εκείνη δεν τέλειωσε γιατί υπήρχε η ελπίδα. Ήρθε ξανά, ξύπνησε, υπάρχει. Έχει συνέχεια και ας είπε κάποτε πως τέλειωσε οριστικά. Δεν ήξερε πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η ελπίδα σαν φωλιάσει στην καρδιά. Η καρδιά που οδηγά τα πάντα στην αγάπη. Και η ελπίδα την βοηθά με σύμμαχο τον χρόνο.
Η γη που ξεράθηκε, πάει τελείωσε λένε, πεθαίνει. Και όμως η ελπίδα σαν καιόμενη βάτος έφερε ένα συννεφάκι δειλά-δειλά και άλλα συννεφάκια και έβρεξε τη γη και διέψευσε το θάνατο πως είναι ότι πιο δυνατό. Μα ποιο δυνατό απτήν ελπίδα?
August Rush το παιδί που το αγνοούσαν οι γονείς του. Οι γονείς που δεν γνώριζαν πως ήσαν γονείς. Και η ελπίδα πήγασε απτήν μουσική και η μουσική γεννήθηκε στα χωράφια, στο θόρυβο της πόλης και έφερε τους δρόμους κοντά και τους ένωσε. Η ελπίδα αγκιστρώθηκε απτήν μουσική. Γέννησε η αγάπη την ελπίδα και η ελπίδα γέννησε τον τρόπο.
Ο κόσμος εκεί έξω ζει χωρίς ελπίδα, την ξέχασε, την λησμόνησε ενώ αυτή υπάρχει αμυδρά πίσω από κάθε τέλος που δεν ήρθε ακόμα. Αντιστέκεται σε ένα τέλος που δεν είναι η ώρα του και απλά μας φωνάζει να έχουμε λίγη τόσο δα πίστη. Η ίδια η ελπίδα είναι επώδυνη, όταν σκιάζεται από φόβο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος από το να απελπιστεί. Ελπίδα, παθολογική πίστη στο αδύνατο που μπορεί και να αλλάξει στο δυνατό.
Γι αυτό αν σου πουν πως τέλειωσε, δεν θα ξανάρθει, δεν θα γυρίσει το όνειρο εκείνο που είχες χρόνια στην καρδιά και πως ελπίδα καμιά δεν υπάρχει να το έχεις αγκαλιά, απλά μην τους ακούς. Αφού εσύ θα έχεις την ελπίδα συντροφιά μέχρι μονάχα εκείνη να σου πει πότε το τέλος θα ορίσει. Μόνο η ελπίδα, η τελευταία ελπίδα, που ένα μόνο πράγμα την σκοτώνει. Η απελπισία. Μα που να ‘ξερε η απελπισία πως αυτή, την γεννά. Την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία.

Η ελπίδα είναι ένα όνειρο που ξυπνά.

~Αριστοτέλης~

Domenica~ (1329)

ΠΗΓΗ