Η μουσική πειρατεία μέσω Διαδικτύου δεν
επιφέρει αρνητικές επιπτώσεις στις νόμιμες πωλήσεις. Αυτό είναι το
συμπέρασμα της έρευνας που διεξήγαν μελετητές από το Χάρβαρντ και το
Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας...
Την ίδια στιγμή που η δισκογραφική βιομηχανία κινεί για πρώτη φορά τη νομική διαδικασία στην Ευρώπη ενάντια στην παράνομη ανταλλαγή μουσικών αρχείων μέσω του Διαδικτύου, μια μελέτη δύο πανεπιστημιακών ερευνητών καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτού του είδους η παράνομη δραστηριότητα δεν αποτελεί σημαντική απειλή για τις πωλήσεις δίσκων.
Η μουσική πειρατεία μέσω Διαδικτύου δεν επιφέρει αρνητικές επιπτώσεις στις νόμιμες πωλήσεις, αυτό είναι το επιγραμματικό συμπέρασμα της έρευνας που διεξήγαν ο Felix Oberholzer-Gee, συνεργάτης-καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Χάρβαρντ και ο συνάδελφός του Koleman Strumpf από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας.
Μετά την παρακολούθηση της πορείας 680 μουσικών άλμπουμ για 17 εβδομάδες κατά το δεύτερο μισό του 2002, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα μουσικά κομμάτια που συγκέντρωναν τη συντριπτική προτίμηση των χρηστών που «κατεβάζουν» αρχεία από το Ιντερνετ δεν παρουσίασαν καμία σημαντική μείωση στις πωλήσεις.
Συγκρίνοντας αυτά τα στοιχεία με τη δραστηριότητα του δικτύου ανταλλαγής αρχείων OpenNap, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ανταλλαγή μουσικών αρχείων ουσιαστικά αυξάνει τις πωλήσεις των ήδη εμπορικών cd που πραγματοποιούν περισσότερες από 600.000 πωλήσεις ή, διαφορετικά, το «κατέβασμα» 150 τραγουδιών από ένα τέτοιο άλμπουμ αντιστοιχεί στην αύξηση των πωλήσεών του κατά ένα αντίτυπο.
Σύμφωνα με το πιο πεσιμιστικό στατιστικό μοντέλο των ερευνητών, η παράνομη ανταλλαγή αρχείων θα αντιστοιχούσε μόνο σε 2 εκατομμύρια λιγότερες πωλήσεις cd το 2002, τη στιγμή που οι πωλήσεις των cd μειώθηκαν κατά 139 εκατομμύρια τη διετία 2000-2002.
Ωστόσο, περιορισμένες αρνητικές συνέπειες εντοπίζονται στα άλμπουμ που δεν τα πάνε και τόσο καλά εμπορικά.
Τα συμπεράσματα της έρευνας χαιρέτισε και ο Eric Garland, στέλεχος της εταιρείας Big Champagne που παρακολουθεί τη δραστηριότητα της ανταλλαγής αρχείων, ο οποίος παρατήρησε ότι κάποιες πωλήσεις «κατακρεουργούνται», ενώ σε άλλες περιπτώσεις η ανταλλαγή αρχείων λειτουργεί ως διαφημιστική προώθηση του προϊόντος.
Η εν λόγω έρευνα δεν είναι η πρώτη που αμφισβητεί τη μόνιμη επωδό της μουσικής βιομηχανίας ότι η μουσική πειρατεία μέσω Διαδικτύου είναι ο βασικός παράγων που ευθύνεται για την πτώση των πωλήσεων των cd. Σε δύο μελέτες που διενεργήθηκαν το 1999 και το 2002, ο αναλυτής της Jupiter Research, Aram Sinnreich, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που κατεβάζουν παράνομα μουσική μέσω του Διαδικτύου είναι επίσης πολύ συστηματικοί αγοραστές μουσικής από νόμιμες πηγές.
Πηγές: Washington Post, Ελευθεροτυπία
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,id=36996540
Είναι γνωστό το σύνθημα "Η Πειρατεία σκοτώνει τη Μουσική" που λανσάρουν οι Εταιρείες Παραγωγής Δίσκων μέσα από τα πλήρως ελεγχόμενα από αυτές, ΜΜ"Ε".
Συνήθως, ο αντίλογος εξαντλείται στο γεγονός ότι αυτό που σκοτώνεται από την ψηφιακή αντιγραφή μουσικών εκτελέσεων, είναι οι εταιρείες παραγωγής δίσκων κι όχι η ίδια η Μουσική, κι ότι εντέλει οι εταιρείες που λανσάρουν κάθε λογής κακόηχο υποπροϊόν, είναι οι τελευταίες που έχουν δικαίωμα να ομιλούν εξ ονόματος της Μουσικής. Αυτό που δεν ακούγεται ποτέ είναι ότι οι εταιρείες είναι και οι τελευταίες που έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν το σύνθημα "Η Πειρατεία σκοτώνει τη Μουσική"!
Πριν ξεκινήσω την επιχειρηματολογία μου, θα ήθελα να υπενθυμίσω λίγο τις διεθνείς διατάξεις για τα μουσικά πνευματικά δικαιώματα, τις οποίες -όπως θα φανεί- επέβαλε κυρίως η παγκόσμια μουσική βιομηχανία κι όχι τόσο οι δημιουργοί. Ένα, λοιπόν, μουσικό κομμάτι αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του δημιουργού, μέχρι και 70 χρόνια από το θάνατο του. Όποιος, δηλαδή, θέλει να επανενορχηστρώσει ένα κομμάτι, πρέπει να δώσει αμοιβή στον δημιουργό του (ή τους δικαιούχους των πενυματικών δικαιωμάτων του δημιουργού μέχρι να περάσουν 70 χρόνια από το θάνατό του). Μετά την παρέλευση 70 ετών από το θάνατο του δημιουργού, τα πνευματικά δικαιώματα χάνονται και το έργο του συνολικά αποτελεί "δημόσιο κτήμα". Δηλαδή, καθένας μπορεί να επανενορχηστρώσει οποιουδήποτε έργου ενός δημιουργού, χωρίς να πληρώσει κανένα τίμημα για την εκμετάλλευση , αν ο δημιουγός έχει πεθάνει πριν τουλάχιστον 70 χρόνια. Για την ίδια την ηχογράφηση όμως ενός κομματιού, ισχύει ότι δικαιώματα σε αυτήν έχουν οι δημιουργοί μόνο για 50 χρόνια. Δηλαδή, οι μουσικές εταιρείες μπορούν να επανεκδόσουν όποιο κομμάτι θέλουν, αρκεί να έχουν περάσει 50 χρόνια (από χώρα σε χώρα αυτό το χρονικό περιθώριο κυμαίνεται) από την πρώτη κυκλοφορία του.
Δείτε τώρα γιατί οι διατάξεις αυτές, συνδυασμένες με την ελληνική πραγματικότητα, δημιουργούν ένα μοναδικό καταστροφικό μείγμα: Ο ελληνικός λαός είναι από τους λίγους λαούς που δεν ξεχνά το ένδοξο μουσικό παρελθόν του. Άλλωστε, και να ήθελε να απαγγιστρωθεί από αυτό, δε θα μπορούσε, γιατί η σύγχρονη ελληνική μουσική -παρόλες τις λαμπρές εξαιρέσεις- περνά βαθειά κρίση για την οποία μάλιστα σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες είναι οι εταιρείες με τα αναλώσιμα υποπροϊόντα του σταρ σύστεμ που πωλούν. Οπότε, για τις εταιρείες στην Ελλάδα, τόσο η στροφή του λαού στο μουσικό του παρελθόν, όσο και οι πρόνοιες για τα πνευματικά δικαιώματα αποτελούν χαράς ευαγγέλια, αφού τους επιτρέπουν να κερδοφορούν, επανορχηστρώνοντας παλιά κομμάτια ή απλά ανατυπώνοντας παλιές εκτελέσεις, και μάλιστα -πολλές φορές- χωρίς την υποχρέωση να καταβάλουν αμοιβές για την εκμετάλλευση πνευματικών δικαιωμάτων!
Δεν είναι άραγε πειρατεία που σκοτώνει τη μουσική, η επανέκδοση πρωτότυπων κομματιών χωρίς καταβολή πνευματικών δικαιωμάτων, κάτι από το οποίο κερδοφορούν αποκλειστικά οι εταιρείες κι όχι οι δημιουργοί και οι κληρονόμοι τους; Γέμισε η Ελλάδα από CD προπολεμικών και μεταπολεμικών εκτελέσεων, όχι μόνο λαϊκών και ρεμπέτικων, αλλά και "ξεχασμένων" έργων, όπως του Αττίκ, του Σουγιούλ, κα.
Δεν είναι άραγε πειρατεία και καννιβαλισμός οι δεκάδες κάκιστες "εκμοντερνίσεις" παλιών αγαπημένων κομματιών (ανεξάρτητα από το αν πληρώνονται οι δημιουργοί), με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε; Ποιος δεν εξανέστη ακούγοντας το "Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα" σε έκδοση χέβυ μέταλ; Μια μουσική εταιρεία, χάριν της κερδοσκοπίας, εκπορνεύει το "Μανώλη Τραμπαρίφα" "στη λεωφόρο του Συγγρού"!
Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις: Πραγματικά καμαρώνω που ο λαός μας δεν ξεχνά τη μουσική του, δεν ξεχνά τα πρωτότυπα ακούσματα και ζητά από τους καλλιτέχνες μας να τα ξαναεκτελέσουν. Από μόνο του αυτό δεν είναι κακό. Ίσα-ίσα, τα αυθεντικά ακούσματα πρέπει να είναι πάντα ζωντανά και η μουσική τεχνολογία μας βοηθά σε αυτό. Επίσης, με τις επανενορχηστρώσεις μπορεί να παντρευτεί το παλιό με το μοντέρνο, αφού μπορούν να εκφραστούν νέες ελκυστικές μουσικές προσεγγίσεις, άγνωστες στο παρελθόν. Όμως, όχι πάντα. Ακούμε πχ στίχους που μιλάνε με πόνο για φτωχόσπιτα και φτωχογειτονιές που αποτελούν ανεξίτηλες ιστορικές κοινές μνήμες, να τραγουδιούνται σήμερα σε ρυθμούς ροκ, σε μια μουσική δηλαδή που δεν είχε ποτέ τέτοιους στίχους ή ευαισθησίες. Είναι το ταίριασμα του νερού και της φωτιάς!
Πράγματι, λοιπόν, η Πειρατεία σκοτώνει τη Μουσική: Η "νόμιμη" (γιατί έτσι τη βάφτισαν οι εταιρείες για να κερδοσκοπούν) πειρατεία από τις εταιρείες, των μουσικών επιτευγμάτων του παρελθόντος, συνήθως σκοτώνει τη μουσική. Γιατί, επιβάλλοντας στους νέους καλλιτέχνες να αναμασήσουν παλιές επιτυχίες άλλων, τους αφαιρεί χώρο από το να αναπτύξουν κάτι πραγματικά νέο, και γιατί προωθώντας επιοικώς αηδιαστικές -πλην λαμπρών εξαιρέσεων- επανεκτελέσεις, από ατάλαντα γεννημάτα-θρέμματα του σταρ σύστεμ, κρατά πραγματικά ταλαντούχους μουσικούς στην αφάνεια.
Πηγή: apelatis.blogspot
http://apelatis.blogspot.com/2009/11/blog-post_22.html
Πώς γίνεται και οι συνήθεις ανήθικοι αποχτούν ξαφνικά συνείδηση! Αυτοί που θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους ανακάλυψαν ότι η «μπίζνα» έχει και ...ηθικό μέρος! Βρήκαν μάλιστα τον αποκλειστικό υπεύθυνο της σημερινής κατάντιας της μουσικής, το δολοφόνο όπως τον ονομάζουν. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να δούμε κατά πόσο είναι ειλικρινείς.
Οι άμεσα θιγόμενοι από τα πειρατικά δισκάκια είναι οι δημιουργοί, το κράτος και οι εταιρίες. Ή μάλλον οι εταιρίες το κράτος και οι δημιουργοί, βάζοντάς τους στη σειρά με βάση το μέγεθος του -χαμένου- κέρδους του καθενός.
Οι δημιουργοί-στιχουργοί χάνουν στα σίγουρα. Απ' τη στιγμή που θα δώσουν τα στιχάκια τους στο συνθέτη, η μόνη οικονομική τους απολαβή είναι τα ποσοστά από τις πωλήσεις των δίσκων, άντε και κάτι ψιλά από κάποιες δημόσιες εκτελέσεις.
Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τους δημιουργούς-συνθέτες, με τη διαφορά ότι αυτοί, σαν μουσικοί που είναι, θα δουλέψουν με τα τραγούδια τους σε μαγαζιά, συναυλίες κλπ.
Υπάρχουν βέβαια και οι τραγουδιστές, από τους οποίους μόνο οι φίρμες ίσως χάνουν, γιατί τα συμβόλαιά τους προβλέπουν ποσοστά από τις πωλήσεις. Για τους υπόλοιπους η πειρατεία μάλλον λειτουργεί ως διαφήμιση. Κι έτσι κι αλλιώς οι τραγουδιστές θα πάρουν το μεροκάματο στο μαγαζί.
Το κράτος βέβαια χάνει, καθώς ο ΦΠΑ και τα υπόλοιπα φορομπηχτικά ...κάνουν φτερά στην τσέπη του ανώνυμου Αφρικανού.
Οι εταιρίες φυσικά χάνουν τα πιο πολλά, καθώς σ' αυτές ουσιαστικά ανήκει το προϊόν που δέχεται την πειρατεία, αλλά και γιατί είναι τεράστια τα κέρδη τους απ' τις πωλήσεις.
Ποιοι κερδίζουν;
Τη μερίδα του λέοντος έχουν βέβαια οι παραγωγοί του παράνομου προϊόντος, αυτοί δηλαδή που κάνουν τις κόπιες. Με μικρότερα ποσοστά σ' αυτό το κέρδος συμμετέχουν τα υπόλοιπα μέλη της κοντραμπάντας, δηλαδή οι μεταφορείς, οι εισαγωγείς, οι χοντρέμποροι και τέλος οι μικρέμποροι.
Και οι καταναλωτές-ακροατές;
Μα φυσικά κερδίζουν, αφού αγοράζουν ένα προϊόν με 50-70% έκπτωση!
Εδώ πέφτουν οι «βαριές» θεωρίες. Οι καταναλωτές -λέει- χάνουν κι αυτοί! Μπορεί να γλιτώνουν 5-6 ευρώ στο δισκάκι, όμως μακροπρόθεσμα -λέει- χάνουν. Γιατί οι εταιρίες, έχοντας τέτοιες τεράστιες οικονομικές απώλειες από το λαθρεμπόριο, όλο και λιγότερο θα έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν τη μουσική...
Τρίχες κατσαρές! Πότε στήριξαν την καλή μουσική οι δισκογραφικές εταιρίες; Αυτές δεν είναι που κατάντησαν τη νέα δημιουργία (όχι όλη, αλλά αυτή που προωθούν) συνώνυμο των τηλεσκουπιδιών; Οι εταιρίες δεν είναι αυτές που επέβαλαν τους τυχάρπαστους στα μεγάλα μαγαζιά της νύχτας; Κάποιοι τα φορτώνουν στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στην τηλεόραση.
Μα η τηλεόραση, στην οποία φορτώνουν -δικαίως- τα μύρια όσα, δε σιγοντάρει απλά το παιχνίδι, αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού, αφού συμμετέχει πλέον ενεργά στη δισκογραφία (κάποια μεγάλα κανάλια έχουν πια δικές τους εταιρίες) και οι τραγουδιστάδες φέρνουν ασταμάτητα βόλτες στα στούντιο των «σοβαρών» τηλεοπτικών εκπομπών.
Πρώτο θέμα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων η νέα γκαρνταρόμπα της τάδε (ψευτο)ντίβας, δεύτερο θέμα η κόντρα ανάμεσα σε δύο μέγιστους τραγουδιστάκους κι αν μείνει χρόνος αναφέρουμε κανα νέο οικονομικό μέτρο που ψηφίστηκε και περνάμε κι ένα βιντεάκι με κάτι χιλιάδες άστεγους από τυφώνα στην Καραϊβική, οι οποίοι ήταν άτυχοι γιατί τους πήρε ο αέρας κι όχι το «μοδάτο» τσουνάμι, ώστε να βοηθηθούν από τηλεμαραθώνιους...
Επίσης -λέει- οι εταιρίες θα αδυνατούν να στηρίξουν την ελληνική μουσική. Ήδη -λέει- οι ξένες πολυεθνικές ψάχνουν νέους τρόπους διανομής, καθώς στη χώρα μας η πειρατεία βρίσκεται μόνιμα σε έξαρση.
Κι άλλες τρίχες κατσαρές! Καρφάκι δεν τους καίγεται για την ελληνική μουσική. Την κονόμα τους στήριζαν πάντα. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα κονομήσουν ως αντιπρόσωποι-πωλητές της Μαντόνα ή ως παραγωγοί του Φοίβου. Αρκεί να κονομήσουν!
Γιατί όμως οι εταιρίες ευαισθητοποιούνται τόσο πολύ στο πρόβλημα της πειρατείας; Μα γιατί θα χαλάσει τελείως η πιάτσα!
Η συντριπτική πλειοψηφία των πειρατικών δίσκων είναι τα λεγόμενα χιτάκια. Αυτά που από παλιά ο Μάρκος χαρακτήριζε «της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη». Δε συναντάς συχνά (προσωπικά ούτε μια φορά) Αφρικανό να πουλάει το «Σταυρό του Νότου» ή τον «Επιτάφιο». Σπανιότατα θα βρεις πειρατικά δισκάκια νέων δημιουργών που «το παλεύουν». Αντίθετα θα βρεις σε πλήρη ανάπτυξη τους Φοίβους της δισκογραφίας. Αυτοί είναι οι δημιουργοί που χάνουν εκατομμύρια απ' τους έγχρωμους πειρατές. Οι άλλοι χάνουν λίγα, γιατί λίγα έτσι κι αλλιώς πουλάνε.
Γιατί οι εταιρίες χάνουν τόσα πολλά από την πειρατεία; Μα γιατί βγάζουν πολλά στο νόμιμο(
εμπόριο! Πάρα πολλά! Οποιονδήποτε παραγωγό ρωτήσεις, είτε πρόκειται για
αγρότη είτε για φούρναρη είτε για ...τορναδόρο, θα σου πει ότι το
μεγαλύτερο κέρδος που μπορείς να πιάσεις είναι 30-50%. Αν κλέψεις θα
φτάσεις το 80-100%. Έχετε ακούσει πουθενά για κέρδος 300 ή 500 ή 700
τοις εκατό; Τέτοια ποσοστά κερδίζουν οι εταιρίες για να φτάσει το
δισκάκι να πουλιέται 15 και 20 ευρώ έκαστο! Κι ας βγουν να μας
διαψεύσουν! Αν τολμούν, ας δημοσιοποιήσουν το κόστος παραγωγής ενός
γνωστού δίσκου και τις αντίστοιχες εισπράξεις τους!
Εμείς
μπορούμε να κάνουμε λίγο ...μπακαλική: Το κόστος του cd μαζί με τη
χάραξη, το κουτί, το εξώφυλλο και τη ζελατίνα είναι λιγότερο από 1 ευρώ.
Βάλε και 1,06 ευρώ την ΑΕΠΙ (στις μεγάλες παραγωγές το ποσοστό της ΑΕΠΙ
σίγουρα μικραίνει). Βάλε και ...όσο νομίζεις το στούντιο, οι μουσικοί
οι μαέστροι κλπ., να πούμε άλλο 1 ευρώ. Τρία το σύνολο. Να βάλουμε κι
άλλο ένα ευρώ οι μεσάζοντες (τα δισκάδικα) φτάσαμε τα τέσσερα. Κάντα
πέντε ευρώ γιατί είμαστε κουβαρντάδες! Από τα 5 ευρώ πώς φτάνουμε στα 15
ρε μάγκες; Τι σόι εμπόριο είναι αυτό; Και μιλάμε για μικρές έως μέτριες
παραγωγές. Αν φυσικά ένας δίσκος πουλήσει 50 χιλιάδες κομμάτια, τότε το
κόστος παραγωγής αντιστοιχεί σε μερικά λεπτά ανά cd (αφού σίγουρα το
στούντιο δε στοιχίζει 50.000 ευρώ!).
Να μη μιλήσουμε για τις συλλογές και τις επανεκδόσεις. Ούτε στούντιο ούτε μουσικοί ούτε ...τίποτα. Παίρνεις τις κόπιες και τις δίνεις για χάραξη. Εκεί σε θέλω κυρά-εταιρία, να μου δικαιολογήσεις πώς ένα δισκάκι που κοστίζει 1,5 - 2 ευρώ, φτάνει να πουλιέται 10 ευρώ (στην καλύτερη περίπτωση).
Ας δούμε και την ηθική πλευρά του θέματος, για την οποία οι εταιρίες φαίνονται να κόπτονται. Εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για Φαρισαίους! Από πότε οι εταιρίες άρχισαν να ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό; Πώς συμβαδίζει ο πολιτισμός με τα χωρίς όρια κέρδη; Ας προσωποποιήσουμε τις εταιρίες για να μην κατηγορηθούμε ως ...αφοριστές. Μιλάει η Ειρήνη Τσιλήρη, υπεύθυνη του Τμήματος Πειρατείας του παραρτήματος της IFPI (Διεθνής Ομοσπονδία Φωνογραφικής Βιομηχανίας) στο περιοδικό «Octava» (τεύχος 2, Νοέμβριος 2005):
«Δεν είναι φτωχοί Αφρικανοί! Το 90% είναι Νιγηριανοί (σ.σ. οι «πειρατές»)... Εν τω μεταξύ η Νιγηρία είναι η πιο πλούσια χώρα της Αφρικής, έχει πετρέλαια...».
Να συμπληρώσω εγώ ότι η Ναμίμπια έχει διαμάντια και η Ινδία είναι πυρηνική δύναμη, άρα κάτι ανάλογο πρέπει να ισχύει και γι' αυτούς.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Το επίπεδο της οικονομικής ανάλυσης (μέσα σε δυο σειρές κατάφερε να πει πάρα πολλά) ή το ιδεολογικό επίπεδο του στελέχους της IFPI; Σύμφωνα με τη «θεωρία» της (γιατί περί θεωρίας πρόκειται) οι Αργεντίνοι είναι ζάμπλουτοι (καθώς η χώρα τους παράγει το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής κρέατος) και σίγουρα έχουν αυξημένη χοληστερόλη!
Συνεχίζει η κυρία:
«Πληρώνουν οι πειρατές ασφαλιστικές εισφορές; Μόνο μας κατουράνε κι ούτε τρώνε, ούτε ψωνίζουν από τα μαγαζιά μας, δεν αφήνουν τίποτα στην Ελλάδα».
Αυτό το ξέρω κι εγώ! Οι Νιγηριανοί φοράνε μόνο παριζιάνικα ρούχα που φέρνουν απ' το εξωτερικό, τρώνε μόνο κονσέρβες που εισάγουν οι ίδιοι επίσης από το εξωτερικό, ενώ -και το πιστεύω ακράδαντα- κατουράνε στη χώρα μας! Τις δε πράσινες κάρτες τους δεν τις πληρώνουν. Τους τις χαρίζουν. Μήπως να παίρνατε συνεργάτη σας τον κύριο Καρατζαφέρη;
Το καλύτερο όμως η κυρία Τσιλήρη το φυλάει για το τέλος! Αφού δηλώνει ότι και στην Ελλάδα από του χρόνου θα πλακώσουν στις μηνύσεις τους καταναλωτές που κατεβάζουν παράνομα μουσική από το σπίτι τους (σ.σ. δηλαδή φέτος είστε ελεύθεροι να κατεβάζετε ό,τι γουστάρετε!), ερωτάται από το συνομιλητή της αν «έχει άλλη στρατηγική στο νου της» και απαντάει:
«Τι άλλο; Να τους δολοφονούμε; Δεν γίνεται!»...
Αυτό θα πει ανθρωπιά! ’ξιος ο μισθός της ή αλλιώς ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.
Να βάλω κι ένα προβληματάκι να πάρετε για το σπίτι:
Ας δεχτούμε ότι όσα λένε οι εταιρίες για τη σχέση πειρατείας με την ποιότητα της παραγωγής ισχύουν πραγματικά. Ένα το κρατούμενο.
Όπως είπαμε και παραπάνω οι «πειρατές» δεν πουλούν παρά δισκάκια «του συρμού» (να μη χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό). Δύο τα κρατούμενα.
Ο ακροατής-καταναλωτής που θέλει π.χ. την «Πολιτεία» του Μίκη ή τον «Κύκλο» του Μάλαμα ή τους «’ρχοντες» του Κορακάκη ή τις «Έξη λαϊκές ζωγραφιές» του Χατζιδάκι, θα πάει στο δισκάδικο να τ' αγοράσει. Ακόμη κι αν αυτοί οι δίσκοι βρίσκονταν στους σάκους των πεζών μικροπωλητών, οι συγκεκριμένοι ακροατές δε θα μπορούσαν να έχουν στη δισκοθήκη τους μια ...φωτοτυπία. Το ίδιο ισχύει και για τους φανατικούς ακροατές κάποιου συγκεκριμένου είδους. Π.χ. ποιος θα ψάξει να βρει τα «Mourmourika 1930-1955» ή το «Τατοο» σε πειρατικό; Τρία τα κρατούμενα.
Τώρα αυτά τα είδη μουσικής πουλιούνται από τα δισκάδικα και οι εταιρίες δεν έχουν «διαφυγόντα κέρδη». Γιατί λοιπόν οι εταιρίες δε ρίχνουν το βάρος τους σε τέτοιου είδους μουσικές, παρά επιμένουν στην ατέλειωτη σαβούρα;
Ας μην ξεφύγουμε όμως από το βασικό ζήτημα. Το πρόβλημα της πειρατείας λύνεται εύκολα και αρμόδιος για να το λύσει δεν είναι το κράτος και τα εκτελεστικά του όργανα. Είναι οι ίδιες οι εταιρίες. Δε θέλουν την πειρατεία; Στο χέρι τους είναι να την εξαφανίσουν σε μια μόνο μέρα. Ας σταματήσουν την αισχροκέρδεια κι ας βάλουν στο cd την πραγματική του τιμή. Ας βγουν σήμερα να το πουλήσουν 5-6 ευρώ (γιατί τόσο πουλιέται ένα προϊόν ανάλογου κόστους) και αύριο το πρωί δε θα κυκλοφορεί ούτε ένας πειρατής!
Πηγή: klika.gr - γράφει ο Άρης Νικολαΐδης
http://www.klika.gr/cms/index.php/ar8rografia/ar8ra/156-peirateia-mousiki.html
Την ίδια στιγμή που η δισκογραφική βιομηχανία κινεί για πρώτη φορά τη νομική διαδικασία στην Ευρώπη ενάντια στην παράνομη ανταλλαγή μουσικών αρχείων μέσω του Διαδικτύου, μια μελέτη δύο πανεπιστημιακών ερευνητών καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτού του είδους η παράνομη δραστηριότητα δεν αποτελεί σημαντική απειλή για τις πωλήσεις δίσκων.
Η μουσική πειρατεία μέσω Διαδικτύου δεν επιφέρει αρνητικές επιπτώσεις στις νόμιμες πωλήσεις, αυτό είναι το επιγραμματικό συμπέρασμα της έρευνας που διεξήγαν ο Felix Oberholzer-Gee, συνεργάτης-καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Χάρβαρντ και ο συνάδελφός του Koleman Strumpf από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας.
Μετά την παρακολούθηση της πορείας 680 μουσικών άλμπουμ για 17 εβδομάδες κατά το δεύτερο μισό του 2002, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα μουσικά κομμάτια που συγκέντρωναν τη συντριπτική προτίμηση των χρηστών που «κατεβάζουν» αρχεία από το Ιντερνετ δεν παρουσίασαν καμία σημαντική μείωση στις πωλήσεις.
Συγκρίνοντας αυτά τα στοιχεία με τη δραστηριότητα του δικτύου ανταλλαγής αρχείων OpenNap, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ανταλλαγή μουσικών αρχείων ουσιαστικά αυξάνει τις πωλήσεις των ήδη εμπορικών cd που πραγματοποιούν περισσότερες από 600.000 πωλήσεις ή, διαφορετικά, το «κατέβασμα» 150 τραγουδιών από ένα τέτοιο άλμπουμ αντιστοιχεί στην αύξηση των πωλήσεών του κατά ένα αντίτυπο.
Σύμφωνα με το πιο πεσιμιστικό στατιστικό μοντέλο των ερευνητών, η παράνομη ανταλλαγή αρχείων θα αντιστοιχούσε μόνο σε 2 εκατομμύρια λιγότερες πωλήσεις cd το 2002, τη στιγμή που οι πωλήσεις των cd μειώθηκαν κατά 139 εκατομμύρια τη διετία 2000-2002.
Ωστόσο, περιορισμένες αρνητικές συνέπειες εντοπίζονται στα άλμπουμ που δεν τα πάνε και τόσο καλά εμπορικά.
Τα συμπεράσματα της έρευνας χαιρέτισε και ο Eric Garland, στέλεχος της εταιρείας Big Champagne που παρακολουθεί τη δραστηριότητα της ανταλλαγής αρχείων, ο οποίος παρατήρησε ότι κάποιες πωλήσεις «κατακρεουργούνται», ενώ σε άλλες περιπτώσεις η ανταλλαγή αρχείων λειτουργεί ως διαφημιστική προώθηση του προϊόντος.
Η εν λόγω έρευνα δεν είναι η πρώτη που αμφισβητεί τη μόνιμη επωδό της μουσικής βιομηχανίας ότι η μουσική πειρατεία μέσω Διαδικτύου είναι ο βασικός παράγων που ευθύνεται για την πτώση των πωλήσεων των cd. Σε δύο μελέτες που διενεργήθηκαν το 1999 και το 2002, ο αναλυτής της Jupiter Research, Aram Sinnreich, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που κατεβάζουν παράνομα μουσική μέσω του Διαδικτύου είναι επίσης πολύ συστηματικοί αγοραστές μουσικής από νόμιμες πηγές.
Πηγές: Washington Post, Ελευθεροτυπία
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,id=36996540
Είναι γνωστό το σύνθημα "Η Πειρατεία σκοτώνει τη Μουσική" που λανσάρουν οι Εταιρείες Παραγωγής Δίσκων μέσα από τα πλήρως ελεγχόμενα από αυτές, ΜΜ"Ε".
Συνήθως, ο αντίλογος εξαντλείται στο γεγονός ότι αυτό που σκοτώνεται από την ψηφιακή αντιγραφή μουσικών εκτελέσεων, είναι οι εταιρείες παραγωγής δίσκων κι όχι η ίδια η Μουσική, κι ότι εντέλει οι εταιρείες που λανσάρουν κάθε λογής κακόηχο υποπροϊόν, είναι οι τελευταίες που έχουν δικαίωμα να ομιλούν εξ ονόματος της Μουσικής. Αυτό που δεν ακούγεται ποτέ είναι ότι οι εταιρείες είναι και οι τελευταίες που έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν το σύνθημα "Η Πειρατεία σκοτώνει τη Μουσική"!
Πριν ξεκινήσω την επιχειρηματολογία μου, θα ήθελα να υπενθυμίσω λίγο τις διεθνείς διατάξεις για τα μουσικά πνευματικά δικαιώματα, τις οποίες -όπως θα φανεί- επέβαλε κυρίως η παγκόσμια μουσική βιομηχανία κι όχι τόσο οι δημιουργοί. Ένα, λοιπόν, μουσικό κομμάτι αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του δημιουργού, μέχρι και 70 χρόνια από το θάνατο του. Όποιος, δηλαδή, θέλει να επανενορχηστρώσει ένα κομμάτι, πρέπει να δώσει αμοιβή στον δημιουργό του (ή τους δικαιούχους των πενυματικών δικαιωμάτων του δημιουργού μέχρι να περάσουν 70 χρόνια από το θάνατό του). Μετά την παρέλευση 70 ετών από το θάνατο του δημιουργού, τα πνευματικά δικαιώματα χάνονται και το έργο του συνολικά αποτελεί "δημόσιο κτήμα". Δηλαδή, καθένας μπορεί να επανενορχηστρώσει οποιουδήποτε έργου ενός δημιουργού, χωρίς να πληρώσει κανένα τίμημα για την εκμετάλλευση , αν ο δημιουγός έχει πεθάνει πριν τουλάχιστον 70 χρόνια. Για την ίδια την ηχογράφηση όμως ενός κομματιού, ισχύει ότι δικαιώματα σε αυτήν έχουν οι δημιουργοί μόνο για 50 χρόνια. Δηλαδή, οι μουσικές εταιρείες μπορούν να επανεκδόσουν όποιο κομμάτι θέλουν, αρκεί να έχουν περάσει 50 χρόνια (από χώρα σε χώρα αυτό το χρονικό περιθώριο κυμαίνεται) από την πρώτη κυκλοφορία του.
Δείτε τώρα γιατί οι διατάξεις αυτές, συνδυασμένες με την ελληνική πραγματικότητα, δημιουργούν ένα μοναδικό καταστροφικό μείγμα: Ο ελληνικός λαός είναι από τους λίγους λαούς που δεν ξεχνά το ένδοξο μουσικό παρελθόν του. Άλλωστε, και να ήθελε να απαγγιστρωθεί από αυτό, δε θα μπορούσε, γιατί η σύγχρονη ελληνική μουσική -παρόλες τις λαμπρές εξαιρέσεις- περνά βαθειά κρίση για την οποία μάλιστα σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες είναι οι εταιρείες με τα αναλώσιμα υποπροϊόντα του σταρ σύστεμ που πωλούν. Οπότε, για τις εταιρείες στην Ελλάδα, τόσο η στροφή του λαού στο μουσικό του παρελθόν, όσο και οι πρόνοιες για τα πνευματικά δικαιώματα αποτελούν χαράς ευαγγέλια, αφού τους επιτρέπουν να κερδοφορούν, επανορχηστρώνοντας παλιά κομμάτια ή απλά ανατυπώνοντας παλιές εκτελέσεις, και μάλιστα -πολλές φορές- χωρίς την υποχρέωση να καταβάλουν αμοιβές για την εκμετάλλευση πνευματικών δικαιωμάτων!
Δεν είναι άραγε πειρατεία που σκοτώνει τη μουσική, η επανέκδοση πρωτότυπων κομματιών χωρίς καταβολή πνευματικών δικαιωμάτων, κάτι από το οποίο κερδοφορούν αποκλειστικά οι εταιρείες κι όχι οι δημιουργοί και οι κληρονόμοι τους; Γέμισε η Ελλάδα από CD προπολεμικών και μεταπολεμικών εκτελέσεων, όχι μόνο λαϊκών και ρεμπέτικων, αλλά και "ξεχασμένων" έργων, όπως του Αττίκ, του Σουγιούλ, κα.
Δεν είναι άραγε πειρατεία και καννιβαλισμός οι δεκάδες κάκιστες "εκμοντερνίσεις" παλιών αγαπημένων κομματιών (ανεξάρτητα από το αν πληρώνονται οι δημιουργοί), με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε; Ποιος δεν εξανέστη ακούγοντας το "Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα" σε έκδοση χέβυ μέταλ; Μια μουσική εταιρεία, χάριν της κερδοσκοπίας, εκπορνεύει το "Μανώλη Τραμπαρίφα" "στη λεωφόρο του Συγγρού"!
Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις: Πραγματικά καμαρώνω που ο λαός μας δεν ξεχνά τη μουσική του, δεν ξεχνά τα πρωτότυπα ακούσματα και ζητά από τους καλλιτέχνες μας να τα ξαναεκτελέσουν. Από μόνο του αυτό δεν είναι κακό. Ίσα-ίσα, τα αυθεντικά ακούσματα πρέπει να είναι πάντα ζωντανά και η μουσική τεχνολογία μας βοηθά σε αυτό. Επίσης, με τις επανενορχηστρώσεις μπορεί να παντρευτεί το παλιό με το μοντέρνο, αφού μπορούν να εκφραστούν νέες ελκυστικές μουσικές προσεγγίσεις, άγνωστες στο παρελθόν. Όμως, όχι πάντα. Ακούμε πχ στίχους που μιλάνε με πόνο για φτωχόσπιτα και φτωχογειτονιές που αποτελούν ανεξίτηλες ιστορικές κοινές μνήμες, να τραγουδιούνται σήμερα σε ρυθμούς ροκ, σε μια μουσική δηλαδή που δεν είχε ποτέ τέτοιους στίχους ή ευαισθησίες. Είναι το ταίριασμα του νερού και της φωτιάς!
Πράγματι, λοιπόν, η Πειρατεία σκοτώνει τη Μουσική: Η "νόμιμη" (γιατί έτσι τη βάφτισαν οι εταιρείες για να κερδοσκοπούν) πειρατεία από τις εταιρείες, των μουσικών επιτευγμάτων του παρελθόντος, συνήθως σκοτώνει τη μουσική. Γιατί, επιβάλλοντας στους νέους καλλιτέχνες να αναμασήσουν παλιές επιτυχίες άλλων, τους αφαιρεί χώρο από το να αναπτύξουν κάτι πραγματικά νέο, και γιατί προωθώντας επιοικώς αηδιαστικές -πλην λαμπρών εξαιρέσεων- επανεκτελέσεις, από ατάλαντα γεννημάτα-θρέμματα του σταρ σύστεμ, κρατά πραγματικά ταλαντούχους μουσικούς στην αφάνεια.
Πηγή: apelatis.blogspot
http://apelatis.blogspot.com/2009/11/blog-post_22.html
Πώς γίνεται και οι συνήθεις ανήθικοι αποχτούν ξαφνικά συνείδηση! Αυτοί που θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους ανακάλυψαν ότι η «μπίζνα» έχει και ...ηθικό μέρος! Βρήκαν μάλιστα τον αποκλειστικό υπεύθυνο της σημερινής κατάντιας της μουσικής, το δολοφόνο όπως τον ονομάζουν. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να δούμε κατά πόσο είναι ειλικρινείς.
Οι άμεσα θιγόμενοι από τα πειρατικά δισκάκια είναι οι δημιουργοί, το κράτος και οι εταιρίες. Ή μάλλον οι εταιρίες το κράτος και οι δημιουργοί, βάζοντάς τους στη σειρά με βάση το μέγεθος του -χαμένου- κέρδους του καθενός.
Οι δημιουργοί-στιχουργοί χάνουν στα σίγουρα. Απ' τη στιγμή που θα δώσουν τα στιχάκια τους στο συνθέτη, η μόνη οικονομική τους απολαβή είναι τα ποσοστά από τις πωλήσεις των δίσκων, άντε και κάτι ψιλά από κάποιες δημόσιες εκτελέσεις.
Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τους δημιουργούς-συνθέτες, με τη διαφορά ότι αυτοί, σαν μουσικοί που είναι, θα δουλέψουν με τα τραγούδια τους σε μαγαζιά, συναυλίες κλπ.
Υπάρχουν βέβαια και οι τραγουδιστές, από τους οποίους μόνο οι φίρμες ίσως χάνουν, γιατί τα συμβόλαιά τους προβλέπουν ποσοστά από τις πωλήσεις. Για τους υπόλοιπους η πειρατεία μάλλον λειτουργεί ως διαφήμιση. Κι έτσι κι αλλιώς οι τραγουδιστές θα πάρουν το μεροκάματο στο μαγαζί.
Το κράτος βέβαια χάνει, καθώς ο ΦΠΑ και τα υπόλοιπα φορομπηχτικά ...κάνουν φτερά στην τσέπη του ανώνυμου Αφρικανού.
Οι εταιρίες φυσικά χάνουν τα πιο πολλά, καθώς σ' αυτές ουσιαστικά ανήκει το προϊόν που δέχεται την πειρατεία, αλλά και γιατί είναι τεράστια τα κέρδη τους απ' τις πωλήσεις.
Ποιοι κερδίζουν;
Τη μερίδα του λέοντος έχουν βέβαια οι παραγωγοί του παράνομου προϊόντος, αυτοί δηλαδή που κάνουν τις κόπιες. Με μικρότερα ποσοστά σ' αυτό το κέρδος συμμετέχουν τα υπόλοιπα μέλη της κοντραμπάντας, δηλαδή οι μεταφορείς, οι εισαγωγείς, οι χοντρέμποροι και τέλος οι μικρέμποροι.
Και οι καταναλωτές-ακροατές;
Μα φυσικά κερδίζουν, αφού αγοράζουν ένα προϊόν με 50-70% έκπτωση!
Εδώ πέφτουν οι «βαριές» θεωρίες. Οι καταναλωτές -λέει- χάνουν κι αυτοί! Μπορεί να γλιτώνουν 5-6 ευρώ στο δισκάκι, όμως μακροπρόθεσμα -λέει- χάνουν. Γιατί οι εταιρίες, έχοντας τέτοιες τεράστιες οικονομικές απώλειες από το λαθρεμπόριο, όλο και λιγότερο θα έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν τη μουσική...
Τρίχες κατσαρές! Πότε στήριξαν την καλή μουσική οι δισκογραφικές εταιρίες; Αυτές δεν είναι που κατάντησαν τη νέα δημιουργία (όχι όλη, αλλά αυτή που προωθούν) συνώνυμο των τηλεσκουπιδιών; Οι εταιρίες δεν είναι αυτές που επέβαλαν τους τυχάρπαστους στα μεγάλα μαγαζιά της νύχτας; Κάποιοι τα φορτώνουν στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στην τηλεόραση.
Μα η τηλεόραση, στην οποία φορτώνουν -δικαίως- τα μύρια όσα, δε σιγοντάρει απλά το παιχνίδι, αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού, αφού συμμετέχει πλέον ενεργά στη δισκογραφία (κάποια μεγάλα κανάλια έχουν πια δικές τους εταιρίες) και οι τραγουδιστάδες φέρνουν ασταμάτητα βόλτες στα στούντιο των «σοβαρών» τηλεοπτικών εκπομπών.
Πρώτο θέμα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων η νέα γκαρνταρόμπα της τάδε (ψευτο)ντίβας, δεύτερο θέμα η κόντρα ανάμεσα σε δύο μέγιστους τραγουδιστάκους κι αν μείνει χρόνος αναφέρουμε κανα νέο οικονομικό μέτρο που ψηφίστηκε και περνάμε κι ένα βιντεάκι με κάτι χιλιάδες άστεγους από τυφώνα στην Καραϊβική, οι οποίοι ήταν άτυχοι γιατί τους πήρε ο αέρας κι όχι το «μοδάτο» τσουνάμι, ώστε να βοηθηθούν από τηλεμαραθώνιους...
Επίσης -λέει- οι εταιρίες θα αδυνατούν να στηρίξουν την ελληνική μουσική. Ήδη -λέει- οι ξένες πολυεθνικές ψάχνουν νέους τρόπους διανομής, καθώς στη χώρα μας η πειρατεία βρίσκεται μόνιμα σε έξαρση.
Κι άλλες τρίχες κατσαρές! Καρφάκι δεν τους καίγεται για την ελληνική μουσική. Την κονόμα τους στήριζαν πάντα. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα κονομήσουν ως αντιπρόσωποι-πωλητές της Μαντόνα ή ως παραγωγοί του Φοίβου. Αρκεί να κονομήσουν!
Γιατί όμως οι εταιρίες ευαισθητοποιούνται τόσο πολύ στο πρόβλημα της πειρατείας; Μα γιατί θα χαλάσει τελείως η πιάτσα!
Η συντριπτική πλειοψηφία των πειρατικών δίσκων είναι τα λεγόμενα χιτάκια. Αυτά που από παλιά ο Μάρκος χαρακτήριζε «της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη». Δε συναντάς συχνά (προσωπικά ούτε μια φορά) Αφρικανό να πουλάει το «Σταυρό του Νότου» ή τον «Επιτάφιο». Σπανιότατα θα βρεις πειρατικά δισκάκια νέων δημιουργών που «το παλεύουν». Αντίθετα θα βρεις σε πλήρη ανάπτυξη τους Φοίβους της δισκογραφίας. Αυτοί είναι οι δημιουργοί που χάνουν εκατομμύρια απ' τους έγχρωμους πειρατές. Οι άλλοι χάνουν λίγα, γιατί λίγα έτσι κι αλλιώς πουλάνε.
Γιατί οι εταιρίες χάνουν τόσα πολλά από την πειρατεία; Μα γιατί βγάζουν πολλά στο νόμιμο(
εμπόριο! Πάρα πολλά! Οποιονδήποτε παραγωγό ρωτήσεις, είτε πρόκειται για
αγρότη είτε για φούρναρη είτε για ...τορναδόρο, θα σου πει ότι το
μεγαλύτερο κέρδος που μπορείς να πιάσεις είναι 30-50%. Αν κλέψεις θα
φτάσεις το 80-100%. Έχετε ακούσει πουθενά για κέρδος 300 ή 500 ή 700
τοις εκατό; Τέτοια ποσοστά κερδίζουν οι εταιρίες για να φτάσει το
δισκάκι να πουλιέται 15 και 20 ευρώ έκαστο! Κι ας βγουν να μας
διαψεύσουν! Αν τολμούν, ας δημοσιοποιήσουν το κόστος παραγωγής ενός
γνωστού δίσκου και τις αντίστοιχες εισπράξεις τους! Να μη μιλήσουμε για τις συλλογές και τις επανεκδόσεις. Ούτε στούντιο ούτε μουσικοί ούτε ...τίποτα. Παίρνεις τις κόπιες και τις δίνεις για χάραξη. Εκεί σε θέλω κυρά-εταιρία, να μου δικαιολογήσεις πώς ένα δισκάκι που κοστίζει 1,5 - 2 ευρώ, φτάνει να πουλιέται 10 ευρώ (στην καλύτερη περίπτωση).
Ας δούμε και την ηθική πλευρά του θέματος, για την οποία οι εταιρίες φαίνονται να κόπτονται. Εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για Φαρισαίους! Από πότε οι εταιρίες άρχισαν να ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό; Πώς συμβαδίζει ο πολιτισμός με τα χωρίς όρια κέρδη; Ας προσωποποιήσουμε τις εταιρίες για να μην κατηγορηθούμε ως ...αφοριστές. Μιλάει η Ειρήνη Τσιλήρη, υπεύθυνη του Τμήματος Πειρατείας του παραρτήματος της IFPI (Διεθνής Ομοσπονδία Φωνογραφικής Βιομηχανίας) στο περιοδικό «Octava» (τεύχος 2, Νοέμβριος 2005):
«Δεν είναι φτωχοί Αφρικανοί! Το 90% είναι Νιγηριανοί (σ.σ. οι «πειρατές»)... Εν τω μεταξύ η Νιγηρία είναι η πιο πλούσια χώρα της Αφρικής, έχει πετρέλαια...».
Να συμπληρώσω εγώ ότι η Ναμίμπια έχει διαμάντια και η Ινδία είναι πυρηνική δύναμη, άρα κάτι ανάλογο πρέπει να ισχύει και γι' αυτούς.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Το επίπεδο της οικονομικής ανάλυσης (μέσα σε δυο σειρές κατάφερε να πει πάρα πολλά) ή το ιδεολογικό επίπεδο του στελέχους της IFPI; Σύμφωνα με τη «θεωρία» της (γιατί περί θεωρίας πρόκειται) οι Αργεντίνοι είναι ζάμπλουτοι (καθώς η χώρα τους παράγει το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής κρέατος) και σίγουρα έχουν αυξημένη χοληστερόλη!
Συνεχίζει η κυρία:
«Πληρώνουν οι πειρατές ασφαλιστικές εισφορές; Μόνο μας κατουράνε κι ούτε τρώνε, ούτε ψωνίζουν από τα μαγαζιά μας, δεν αφήνουν τίποτα στην Ελλάδα».
Αυτό το ξέρω κι εγώ! Οι Νιγηριανοί φοράνε μόνο παριζιάνικα ρούχα που φέρνουν απ' το εξωτερικό, τρώνε μόνο κονσέρβες που εισάγουν οι ίδιοι επίσης από το εξωτερικό, ενώ -και το πιστεύω ακράδαντα- κατουράνε στη χώρα μας! Τις δε πράσινες κάρτες τους δεν τις πληρώνουν. Τους τις χαρίζουν. Μήπως να παίρνατε συνεργάτη σας τον κύριο Καρατζαφέρη;
Το καλύτερο όμως η κυρία Τσιλήρη το φυλάει για το τέλος! Αφού δηλώνει ότι και στην Ελλάδα από του χρόνου θα πλακώσουν στις μηνύσεις τους καταναλωτές που κατεβάζουν παράνομα μουσική από το σπίτι τους (σ.σ. δηλαδή φέτος είστε ελεύθεροι να κατεβάζετε ό,τι γουστάρετε!), ερωτάται από το συνομιλητή της αν «έχει άλλη στρατηγική στο νου της» και απαντάει:
«Τι άλλο; Να τους δολοφονούμε; Δεν γίνεται!»...
Αυτό θα πει ανθρωπιά! ’ξιος ο μισθός της ή αλλιώς ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.
Να βάλω κι ένα προβληματάκι να πάρετε για το σπίτι:
Ας δεχτούμε ότι όσα λένε οι εταιρίες για τη σχέση πειρατείας με την ποιότητα της παραγωγής ισχύουν πραγματικά. Ένα το κρατούμενο.
Όπως είπαμε και παραπάνω οι «πειρατές» δεν πουλούν παρά δισκάκια «του συρμού» (να μη χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό). Δύο τα κρατούμενα.
Ο ακροατής-καταναλωτής που θέλει π.χ. την «Πολιτεία» του Μίκη ή τον «Κύκλο» του Μάλαμα ή τους «’ρχοντες» του Κορακάκη ή τις «Έξη λαϊκές ζωγραφιές» του Χατζιδάκι, θα πάει στο δισκάδικο να τ' αγοράσει. Ακόμη κι αν αυτοί οι δίσκοι βρίσκονταν στους σάκους των πεζών μικροπωλητών, οι συγκεκριμένοι ακροατές δε θα μπορούσαν να έχουν στη δισκοθήκη τους μια ...φωτοτυπία. Το ίδιο ισχύει και για τους φανατικούς ακροατές κάποιου συγκεκριμένου είδους. Π.χ. ποιος θα ψάξει να βρει τα «Mourmourika 1930-1955» ή το «Τατοο» σε πειρατικό; Τρία τα κρατούμενα.
Τώρα αυτά τα είδη μουσικής πουλιούνται από τα δισκάδικα και οι εταιρίες δεν έχουν «διαφυγόντα κέρδη». Γιατί λοιπόν οι εταιρίες δε ρίχνουν το βάρος τους σε τέτοιου είδους μουσικές, παρά επιμένουν στην ατέλειωτη σαβούρα;
Ας μην ξεφύγουμε όμως από το βασικό ζήτημα. Το πρόβλημα της πειρατείας λύνεται εύκολα και αρμόδιος για να το λύσει δεν είναι το κράτος και τα εκτελεστικά του όργανα. Είναι οι ίδιες οι εταιρίες. Δε θέλουν την πειρατεία; Στο χέρι τους είναι να την εξαφανίσουν σε μια μόνο μέρα. Ας σταματήσουν την αισχροκέρδεια κι ας βάλουν στο cd την πραγματική του τιμή. Ας βγουν σήμερα να το πουλήσουν 5-6 ευρώ (γιατί τόσο πουλιέται ένα προϊόν ανάλογου κόστους) και αύριο το πρωί δε θα κυκλοφορεί ούτε ένας πειρατής!
Πηγή: klika.gr - γράφει ο Άρης Νικολαΐδης
http://www.klika.gr/cms/index.php/ar8rografia/ar8ra/156-peirateia-mousiki.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου