- Κριτική από το Cine.gr:
Μπορεί ο λαίμαργος Homer να τρώει αμέριμνος το (αναμφίβολα) χορταστικό Soylent Green, αλλά όπως θα έλεγε και ο Μatt Groening, “the joke is on him”. Γιατί αν ο Homer ήξερε όσα ξέρει ο Charlton…
Γυρισμένο το 1973 από τον έμπειρο Richard Fleischer, το Soylent Green είναι ίσως μια πιο ανατριχιαστική εικόνα της Αποκάλυψης, από όλες τις CGI εμπνεύσεις του Emmerich. Όπως μας πληροφορούν οι τίτλοι αρχής, βρισκόμαστε στην Νέα Υόρκη του 2022, με την πόλη να έχει φτάσει τα 40 εκατομμύρια πληθυσμό (εκ των οποίων τα 20 άνεργοι).
Ο υπερπληθυσμός έχει εξαντλήσει τους φυσικούς πόρους της γης, και η τροφή είναι σπανιότατα. Η βάση της διατροφής των μαζών είναι τα προιόντα της εταιρίας Soylent: Soylent Red και Soylent Yellow, «high energy vegetable concentrate» αλλά και το καινούριο δημοφιλέστατο Soylent Green, «the miracle food from high energy plankton, gathered from the oceans of the world» - το οποίο όμως βρίσκεται σε μικρές ποσότητες στην αγορά. Όταν ένα από τα διευθυντικά στελέχη της εταιρίας Soylent (Joseph Cotten) βρεθεί δολοφονημένο, ο ντετέκτιβ Ρόμπερτ Θορν (Charlton Heston) καλείται να λύσει το μυστήριο, σε μια έρευνα που θα τον οδηγήσει να μάθει πολύ περισσότερα από όσα πρέπει.
Χωρίς υπερβολική δράση, η ταινία προτιμά να επικεντρωθεί στην εφιαλτική εικόνα του μελλοντικού κόσμου. Εκεί όπου οι μάζες συνωστίζονται με το δελτίο τους για τα υποκατάστατα τροφής της Soylent, που μέχρι και οι σκάλες των κτιρίων έχουν γίνει καταφύγιο για τους άστεγους. Ακόμα και σε αυτή την κατεστραμμένη κοινωνία όμως υπάρχουν οι ανώτερες τάξεις, άνθρωποι όπως το θύμα, που έχουν άνετα σπίτια,τρεχούμενο νερό, αυθεντικές τροφές και γυναίκες σχεδόν διακοσμητικά αντικείμενα (ο όρος που χρησιμοποιείται είναι ακριβώς «furniture»). Ο Heston, πολύ πριν καταλήξει ένας γεροξεκούτης με το σλόγκαν from my dead cold hands, ενσαρκώνει το all american icon, τον κυνηγό της αλήθειας και προστάτη των ανήμπορων από τις απάτες των μεγάλων εταιριων - ενώ παράλληλα σαν Ρομπέν των δασών, βουτάει και ότι μπορεί από τη σκηνή του εγκλήματος. Παρόλα αυτά, αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποιον, αυτός είναι ο ηλικιώμενος συγκάτοικος του Θορν, Sol (Edward G. Robinson). O Sol είναι ένας από τους ανθρώπους που θυμούνται τον κόσμο πριν γίνει κόλαση, η ζωντανή μνήμη της φύσης που έχει εξαφανιστεί. Κλαίει όταν πέφτουν στα χέρια του ένα κομμάτι κρέας («How did we come to this?»), και αναπολεί το πόσα βιβλία τυπώνονταν παλιότερα.
Αν και η ταινία γερνάει άσχημα - χωρίς ποτέ φυσικά να είχε θεωρηθεί αριστούργημα , οι πιστοί στην κλατ δύναμη της δεν λείπουν. Xωρίς αμφιβολία, για την δεκαετία του 1970 το τελικό twist πρέπει να ήταν καταπληκτικό - εσείς φυσικά, ως υποψιασμένοι θεατές, θα το μυριστείτε νωρίτερα, πριν ο Charlton επιβεβαιώσει την φριχτή πραγματικότητα: «The ocean is dying…the plankton is dying…Soylent Green is made out of…»
Μπορεί ο λαίμαργος Homer να τρώει αμέριμνος το (αναμφίβολα) χορταστικό Soylent Green, αλλά όπως θα έλεγε και ο Μatt Groening, “the joke is on him”. Γιατί αν ο Homer ήξερε όσα ξέρει ο Charlton…
Γυρισμένο το 1973 από τον έμπειρο Richard Fleischer, το Soylent Green είναι ίσως μια πιο ανατριχιαστική εικόνα της Αποκάλυψης, από όλες τις CGI εμπνεύσεις του Emmerich. Όπως μας πληροφορούν οι τίτλοι αρχής, βρισκόμαστε στην Νέα Υόρκη του 2022, με την πόλη να έχει φτάσει τα 40 εκατομμύρια πληθυσμό (εκ των οποίων τα 20 άνεργοι).
Ο υπερπληθυσμός έχει εξαντλήσει τους φυσικούς πόρους της γης, και η τροφή είναι σπανιότατα. Η βάση της διατροφής των μαζών είναι τα προιόντα της εταιρίας Soylent: Soylent Red και Soylent Yellow, «high energy vegetable concentrate» αλλά και το καινούριο δημοφιλέστατο Soylent Green, «the miracle food from high energy plankton, gathered from the oceans of the world» - το οποίο όμως βρίσκεται σε μικρές ποσότητες στην αγορά. Όταν ένα από τα διευθυντικά στελέχη της εταιρίας Soylent (Joseph Cotten) βρεθεί δολοφονημένο, ο ντετέκτιβ Ρόμπερτ Θορν (Charlton Heston) καλείται να λύσει το μυστήριο, σε μια έρευνα που θα τον οδηγήσει να μάθει πολύ περισσότερα από όσα πρέπει.
Χωρίς υπερβολική δράση, η ταινία προτιμά να επικεντρωθεί στην εφιαλτική εικόνα του μελλοντικού κόσμου. Εκεί όπου οι μάζες συνωστίζονται με το δελτίο τους για τα υποκατάστατα τροφής της Soylent, που μέχρι και οι σκάλες των κτιρίων έχουν γίνει καταφύγιο για τους άστεγους. Ακόμα και σε αυτή την κατεστραμμένη κοινωνία όμως υπάρχουν οι ανώτερες τάξεις, άνθρωποι όπως το θύμα, που έχουν άνετα σπίτια,τρεχούμενο νερό, αυθεντικές τροφές και γυναίκες σχεδόν διακοσμητικά αντικείμενα (ο όρος που χρησιμοποιείται είναι ακριβώς «furniture»). Ο Heston, πολύ πριν καταλήξει ένας γεροξεκούτης με το σλόγκαν from my dead cold hands, ενσαρκώνει το all american icon, τον κυνηγό της αλήθειας και προστάτη των ανήμπορων από τις απάτες των μεγάλων εταιριων - ενώ παράλληλα σαν Ρομπέν των δασών, βουτάει και ότι μπορεί από τη σκηνή του εγκλήματος. Παρόλα αυτά, αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποιον, αυτός είναι ο ηλικιώμενος συγκάτοικος του Θορν, Sol (Edward G. Robinson). O Sol είναι ένας από τους ανθρώπους που θυμούνται τον κόσμο πριν γίνει κόλαση, η ζωντανή μνήμη της φύσης που έχει εξαφανιστεί. Κλαίει όταν πέφτουν στα χέρια του ένα κομμάτι κρέας («How did we come to this?»), και αναπολεί το πόσα βιβλία τυπώνονταν παλιότερα.
Αν και η ταινία γερνάει άσχημα - χωρίς ποτέ φυσικά να είχε θεωρηθεί αριστούργημα , οι πιστοί στην κλατ δύναμη της δεν λείπουν. Xωρίς αμφιβολία, για την δεκαετία του 1970 το τελικό twist πρέπει να ήταν καταπληκτικό - εσείς φυσικά, ως υποψιασμένοι θεατές, θα το μυριστείτε νωρίτερα, πριν ο Charlton επιβεβαιώσει την φριχτή πραγματικότητα: «The ocean is dying…the plankton is dying…Soylent Green is made out of…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου